سوگند به انکه جانم از اوست 

                   هرگز نکنم گلایه از دوست 

گر دوست زند مرا به سنگی 

                   یا از سر جنگ کند مرا پوست 

ور بر رخ من کشد به چنگی 

                   هم چهره و هم کشیدن از اوست 

او هم نفس و مراد من بود

                   چون پیچش ارغوان که بر موست 

از رنج عماد نزد کسی دم 

                   یارب تو نما شکایت از دوست 

بهر است دو چشم خون فشانش 

                   هم گریه و هم بهانه از اوست .